Blog van Talentig

 

- door Cécile de Bruin

Krijg ik nog wel genoeg nieuwe aanmeldingen komend schooljaar? Stel dat ik het coachen verleerd ben? Mijn werkwijze is zo vaag: ik doe elke keer maar wat. Waarom heb ik de vakantie niet meer benut voor het bijlezen van vakliteratuur? Had ik voor de zomer maar beter mijn laptop opgeschoond. Wat had ik ook alweer afgesproken over een vervolgtraject? Het wordt steeds erger met mijn geheugen.erthinking wordt het wel genoemd: zoveel over dingen nadenken dat je meer in je hoofd leeft dan dat je je plezierig ontspant. Bij overthinking wint zwart altijd van wit.

- 15 augustus 2023

 

Bij overthinking wint zwart altijd van wit. In mijn vakantieweken tussen thuiskomst van onze Italië-reis en de start van het nieuwe schooljaar ligt overthinking op de loer. Natuurlijk vind ik het fijn om een lange schoolvakantie te hebben. Maar op structuurloze en lege dagen (en nachten!) verzamelt zich in mijn brein een Black Saturday-file van beren op de weg.

Als mens zijn we uniek in ons vermogen te reflecteren. Zelfs intelligente dieren kunnen niet zo goed als wij terugblikken op het verleden. Laat staan voorspellingen doen over de toekomst. Er kleeft echter een vet nadeel aan ons mensenbrein: dat we gek worden van onze gedachten. We kunnen niet níet-denken. We raken verstrikt in onze angsten wanneer we de gedachtestroom als waarheid aannemen. We piekeren ons ellendig. Het lukt ons niet om te ontspannen in het heden, omdat we beheerst worden door gedachten over verleden (had ik maar…) en toekomst (stel dat…).

Hoe is daarmee om te gaan? Is er ergens een uitweg in de file van beren op de weg?

De Amerikaanse professor onderwijspsychologie Kristin Neff geeft daarover drie adviezen in het boek Nog niet gevloerd, van Mariska Cornelissen. Stap 1 is het vergroten van je zelfcompassie (ai, mijn hoofd vindt wat van deze term), door wat vriendelijker voor jezelf te zijn en begrip voor jezelf te tonen wanneer je het moeilijk hebt. Stap 2 is om de pijn te accepteren (ai, weer een term waar mijn brein van op tilt slaat), door de onvermijdelijkheid ervan te aanvaarden. Het leven is niet louter geluk. Voor niemand. Stap 3 is het onder ogen zien van je eigen emoties zonder te oordelen. Door ze te zien als golven die komen en gaan (ai.. een derde triggerterm! Gaat er al ergens een haan kraaien?)

Ik train me suf deze laatste dagen van mijn vakantie om rust te vinden in mijn overthinking-hoofd. Ik ga wat vaker een ommetje lopen, bestudeer de wolken, noteer een paar piekergedachten in een schriftje, maak een bel-afspraak met een vriendin, ruim de zolderkamer op en dat soort dingen. En met resultaat! Alleen al door het schrijven van deze blog gloort er hoop aan de horizon. Ik laat mijn gedachten naar de toekomst gaan: over twee dagen mag ik weer lekker aan het werk en zullen de dagen gevuld zijn! De piekerwolken zullen verdampen als de wolken boven het Italiaanse zwembad.

Zojuist schiet me nóg een troostrijke gedachte te binnen. Dat het altijd erger kan! Ik ben geen jongere! Bij sommige tieners is overthinking nog een graadje erger, omdat zij denken dat heel de wereld om hen draait. Hun zelfbewustzijn staat continu aan. Piekeren doen deze leerlingen 24/7. Er blijft dus genoeg werk aan de winkel voor mij als coach. De file van beren in mijn hoofd is op dit moment zowaar opgelost. Maar help, stel dat ze vannacht weer verschijnen? Dan ga ik dat volledig accepteren natuurlijk. Het is wat het is. Da capo sin fine. Sum, ergo cogito. Ik ben, dus ik denk.

-- alle gebruikte namen in deze blogs zijn fictief --