Blog van Talentig

 

- door Cécile de Bruin

Het woord natuurkunde mag ik niet noemen. Ze is er heel duidelijk in. Ik ben op kennismakingsbezoek bij (ik noem haar even) Nicole, 16 jaar en vierdeklasser op een brede scholengemeenschap. Maar ze gaat al een tijdje nauwelijks naar school. Ze krijgt het niet voor elkaar om de energie te vinden die daarvoor nodig is.

 

- 18 april 2022

 

We zitten aan de grote keukentafel en ik heb haar een en ander verteld over wie ik ben en wat mijn begeleiding inhoudt. De luxaflex is dicht en ze houdt haar blik gericht op haar kop thee. Vandaag is ze een paar uur naar school geweest. Waar ze op dit moment eigenlijk behoefte heeft aan rust, zit ik daar als vreemde opeens in de kamer. Nou ja, opeens. We hadden natuurlijk een afspraak gemaakt. Maar als je de afspraak maakt, weet je niet hoe fit je zal zijn op het geplande tijdstip. En je moet toch wel fit zijn, anders kun je toch geen gesprek voeren?

Achter mij hoor ik gekwijl, gesteun en gekrabbel. Daar zit Bono. In zijn bench. Op nog geen meter van mijn keukenstoel. Geen idee wat Bono nu doet, en ik wil daar ook helemaal niet zijn met mijn gedachten. Hoe meer ik er níet aan wil denken, hoe groter Bono in mijn gedachten wordt.

We zijn vier maanden verder. Nicole zit fris en fruitig in de kamer en vertelt enthousiast over hoe goed haar natuurkunde-practicum vandaag ging. En ik zit naast haar op de bank met de kop van Bono op mijn schoot. Hoe kon ik nou bang zijn voor haar hond? Hij is de liefste van de wereld! Hij doet nooit wat! Een ideaaltypisch plaatje. En verzonnen. Wat ik heb geen magisch stafje om mee te zwaaien, waardoor leerlingen opeens volledig floreren op school. En mijn angst voor honden is ook niet weg te toveren.

Wat is er wel gebeurd in de vier maanden? Een leerlingbegeleider van school heeft samen met Nicole doorgenomen en op papier gezet waar nog opdrachten en toetsen missen. Wat niet meer ingehaald hoeft, en wat nog wel gedaan moet. Nicole had daarbij inspraak. Zij mocht kiezen met welke vakken zij wilde starten. De eerste succesjes zijn behaald. Nee, het zijn geen achten en negens. En dat vindt Nicole nog wel een beetje moeilijk. Maar ze is wel opgelucht dat ze weer resultaten boekt en niet meer zo vaak ‘stil’ ligt. Ze heeft zeker nog off-dagen. School begrijpt dat. En via huisarts is hulp gevonden voor lichamelijke klachten en traumaverwerking.

In onze ontmoetingen aan de keukentafel hadden we het de afgelopen maanden over triggerwoorden, die je in paniek kunnen brengen. En over gedachten, die voelen als waarheden, zoals “Ik moet fit zijn, anders kan ik geen gesprek voeren”. We deden een paar oefeningen hoe je meer los te maken van je altijd drukke hoofd: piekertijd indammen, de aandacht richten. Er is nog een weg te gaan. En het is soms twee stappen vooruit en drie stappen terug. Bono mag van mij inmiddels uit de bench. Daar ben ik trots op. En Nicole vindt het knap van mij. Zo doorleven we samen de slogan: Niet durven en toch doen. En ik heb goede hoop dat op onze komende afspraak het natuurkundeboek “uit de bench” mag.

-- alle gebruikte namen in deze blogs zijn fictief --