Zijn appje kwam een paar weken geleden ’s ochtends vroeg binnen: “Cécile, hadden we nou vandaag afgesproken?” Dat hebben we zeker. Goed dat hij appt. A
gendagebruik is tien bruggen te ver voor deze vierdeklasser die dit jaar is blijven zitten. Als ik scroll in onze appwisseling wemelt het van berichtjes als:
“Vandaag om 13.30 toch? “Oh wacht 12,30.”
“Ik ben te laat.” “Ben onderweg.” “Sorry.”
“Oh over een half uur? Moet lukken.” “Sorry. Was het vergeten”
Zeker tijdens de lockdown was het moeilijk hem voor het scherm te krijgen. Hij verdween van de radar. En ook na de zomer verscheen hij vaker niet dan wel op onze begeleidingsgesprekken op school. Ik kreeg er niet goed grip op. Was zijn vergeten niet willen, niet kunnen, of nog anders?
Dan valt mijn oog op zijn profielfoto. Bij aanklikken zie ik dat hij de afbeelding gewijzigd heeft. Was het voorheen nog een wazig half hoofd achter een stekelige cactus, nu staat hij in pak (!) met stralende lach naar de camera te kijken.
Wanneer hij later op de dag op onze afspraak verschijnt, complimenteer ik hem direct met zijn nieuwe profielfoto. Een nog grotere lach verschijnt op zijn gezicht. “Ja, die is gaaf, hè?” Hij praat me bij over hoe het de afgelopen drie weken gegaan is. Hoe hij de toetsweek heeft doorstaan en dat hij een plan met zijn mentor heeft besproken om een vak in te halen. Ook heeft hij twee boeken voor zijn lijst gelezen. Hij kijkt me triomfantelijk aan. “Hahaha, dat ik lezen nog leuk zou vinden zelfs!”
Ik denk terug aan hoe we nu samen bijna een jaar bezig zijn om met kleine stappen schooldoelen te behalen. En hoe vaak de kleine stappen nog te groot waren. En zie hier een jongen vol levenslust, initiatief en richting! Hoe is het mogelijk!? Het antwoord komt voordat ik er naar kan vragen: “Weet je wat het is, Cécile, jij mag het wel weten. Ik ben verliefd en zij ook op mij!”
Wow, hoe gaaf is dit. Een verliefdheid, dat kan geen coach regelen. Daar hebben we geen grip of invloed op. En ik maar werken om te bereiken dat hij zichzelf zou kunnen ”aanzetten”.
Ondertussen zie ik het nu al wekenlang: Het zware dat er vaak was, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Zijn motortje is gaan draaien doordat hij voor iemand anders nummer 1 van de wereld is. Afspraakjes met haar zijn zeker weten helpender dan afspraken met mij als begeleider! Een les die ik niet wil vergeten. 😉
