Hoeveel tijd heb ik in mijn leven wel niet besteed aan het zoeken van huis- of fietssleutels! Ik kan het natuurlijk goed praten voor mezelf: creatieve mensen hebben geen rommel, creatieve mensen hebben overal ideeën liggen. Maar soms word ik er flink chagrijnig van.
- 3 februari 2024
Op zoek naar de wortels van mijn sloddervos-gedrag is niet helpend. In plaats van gewroet in het verleden heb ik mijzelf - met hulp van defusietechnieken uit de Acceptance and Commitment Therapy- aangeleerd om met meer afstand te kijken naar wat mijn interne babbelbox voor negatieve uitspraken doet: “Ben je nou alweer iets kwijt? Had dan ook de tijd genomen of iets goed op te bergen. Je bent en blijft een sloddervos, etc etc”. Ik las ergens (natuurlijk weet mijn chaotisch brein niet meer waar) de quote: “Wees een ober.” Zodra een tafeltje in een restaurant vrij komt, gaat de ober er heen om af te ruimen en de tafel eventjes snel schoon te maken, zodat anderen zich uitgenodigd voelen om aan dat tafeltje plaats te nemen. Op een of andere manier sloeg dit beeld zo bij mij aan. En dit zinnetje helpt mij nu om troep achter mijn kont sneller op te ruimen, bij thuiskomst vaker direct mijn sleutels op te bergen in de sleutella en mijn stapels op het bureau vaker te ordenen. Ik verval minder vaak in het blijven luisteren naar mijn negatieve babbelbox. In plaats daarvan zie ik elke keer een vrolijke ober voor me, die in een handomdraai een tafeltje schoont.
Deze andere manier van denken gun ik ook de ambitieuze en strugglende studenten, van wie ik supervisor ben bij de Ritha-opleiding tot specialist hoogbegaafdheid. “Ik ben nu eenmaal een doorpakker”, zo zegt Saskia, leerkracht in het basisonderwijs. Deze constatering levert haar naast voordelen -zoals het krijgen van complimenten over haar enthousiasme en kordaatheid- ook het nadeel op van een opgejaagd gevoel. Ze voelt zich superverantwoordelijk. Zij moet en zal de schoolvisieop hoogbegaafhdeid in duidelijke beleidstaal formuleren plus zorgen dat collega’s deze visie kennen, snappen, delen en toepassen. Daar kan ze wel wakker van liggen. Hoe kan ze hier nou toch eens in veranderen?
In ons supervisiegesprek vertel ik Saskia over mijn 'Wees een ober'-sloddervosverhaal en vraag haar om ook zo’n beeld op te roepen bij haar doorpakkersmenataliteit. Ze hoeft er niet lang over na te denken: “Ik wil niet langer de museumdirecteur zijn, die verantwoordelijk is voor het gebouw, de koers, de sponsoring, de marketing, de tevredenheid van bezoekers etc etc. Ik wil me meer opstellen als conservator: mogen kiezen welke werken in welke zalen kunnen hangen, desgevraagd tekst en uitleg geven bij de diverse kunststromingen, in contact zijn met de bezoekers en met hen op ideeën komen voor een volgende expositie.” Ze merkt al direct aan haar lijf hoe deze metafoor haar ruimte geeft in plaats van het benauwende gevoel dat zij anderen moet controleren en bijsturen.
Tot slot geef ik haar de suggestie een visuele reminder bij zich te dragen. Deze helpt bij het blijvend werken aan gedragsverandering. Zo kun je bijvoorbeeld een sleutelhanger voorzien van jouw metafoor als dagelijkse herinnering aan jouw leerwens. Zelf heb ik mijn ober direct laten tekenen en er een sleutelhanger van gemaakt. Maar help, waar zijn nou toch mijn sleutels, zodat ik de hanger er aan kan bevestigen?? Zucht. Een leven lang leren, ik weet het.
