Stoppen met uitstellen

De eindsprint van dit schooljaar is ingezet. De laatste toetsweek  nadert en dus gaat het er om spannen. Je loopt  aan het eind van het schooljaar op tegen je grootste vijand: het grote MOETEN. Als je over wilt gaan, dan moet je nu wel echt iets gaan doen. Eigenlijk..

Terwijl de mussen van het dak vallen (of de buien uit de lucht), elk weekend wel ergens een festival is,  en de uren wegglijden met het volgen van de Giro d’Italia, Roland Garros en Formule 1, starten jouw drukste weken van het jaar. Er moet gebuffeld worden.

Uitstelgedrag is de grootste gemene deler van alle leerlingen die ik begeleid. We kijken er filmpjes over, halen de hersenwerking erbij, schuiven deadlines naar voren en vooral: we verkennen hoe uitstelgedrag zich bij jou manifesteert en experimenteren wat jou helpt om het tegen te gaan. Want wát er tegen werkt?  Dat is voor iedereen verschillend. In elk geval geldt: het is NOG niet makkelijk om uitstellen te overwinnen.

Neem Tycho. Hij vertelde mij in het eerste gesprek dat hij school beleeft als één grote berg van dingen die MOETEN, maar waar hij zelf niet om heeft gevraagd. Zijn doel is om aan het eind van het schooljaar over te gaan naar 5VWO en dus OP de berg te staan. Ik maakte voor hem een A4 met een foto van een mooie berg.  De afgelopen weken tekende hij een poppetje op de berg om aan te geven hoe hij de top naderde. Soms duikelde het naar beneden, maar momenteel staat het poppetje op drie-vijfde van de berghelling. Zal hij net zo’n goede eindsprint kunnen leveren als Dumoulin: niet teveel inleveren tijdens de bergetappes, en straks tijdens de toetsweek als in een tijdrit stug doorgaan en alles geven??

Of neem Luc. Zittenblijven was voor hem geen optie. Hij wil koste wat kost over. In zijn hoofd dan weliswaar. Want hij kan onmogelijk vroeg opstaan. Hij werkte tijdens de coaching aan zijn vaste overtuiging dat hij nu eenmaal een uitslaper is en niet voor 15.00 uur op gang komt in het weekend.  Hij verzon de slogan: “zittenblijven is geen optie, dus liggen blijven is geen optie.” Samen gingen we op zoek naar de stokken achter de deur die hem in beweging brengen. Luc boft in elk geval met een vader die uitblinkt in geduld. Luc heeft gekozen voor een takenschema met een vierkantje achter elke taak. Zijn vader vinkt dan de taken af, wanneer Luc zich meldt met een gedane taak. Hij vindt het zelf te idioot voor woorden, maar het werkt (af en toe) bij hem.

Het mooie van coaching is dat je vooral niet de indruk moet wekken dat je zelf perfect bent. Als coach en leerlingbegeleider moet je juist laten zien dat falen en terugval erbij hoort. En kijk, daar ben ik dan weer tevreden over. Ik heb mijn leerlingen smeuïg kunnen vertellen dat ik in de meivakantie een studieboek in mijn koffer stopte met de titel “Uitstelgedrag; waarom we lastige dingen voor ons uitschuiven en hoe we hiervan afkomen”. Drie keer raden wat ik met het boek gedaan heb tijdens het weekje zon… Er kwam in elk geval geen zandkorrel tussen de bladzijden.

Maar natuurlijk ga ik mijn eigen ongemak en  ontevredenheid niet uit de weg. Want ik heb een voorbeeldfunctie!  Ik ga verantwoordelijkheid nemen en het boek in de komende zomervakantie ECHT lezen. Zal ik mijn dementerende vader in het verpleeghuis  bij elk gelezen hoofdstuk een vinkje laten zetten? Of ga ik poppetjes op een berg tekenen die laten zien hoeveel bladzijden ik al bedwongen heb? Nee, nu heb ik het: mijn stok achter de deur  is dat ik in een volgend blog rapporteer wat voor mij de kern van het boek was. Direct na de zomervakantie. Of nee misschien niet het eerstvolgende blog, maar die daarna….? U hoort!

Fri, 09 June