Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan

Falige kerstdagen en een krukkig 2018 wens ik iedereen. Voor alle duidelijkheid voeg ik daaraan toe: ik wens iedereen vooral een gezond nieuwjaar! Geen brand door omvallende kerstkaarsen en geen botbreuken door de wintersport… Mijn wens heeft betrekking op het lef hebben om iets nieuws op te pakken dit jaar. Iets waarvan je altijd dacht dat je het niet kon. Dat zal ongetwijfeld met fouten gepaard gaan. En dat is goed! Want alleen door fouten te maken, kun je leren. Heel nieuw is deze boodschap natuurlijk niet. Eerder een cliché. Maar zoals met elk cliché: zo waar.

Pippi Langkous is kampioen in durven falen en loslaten van perfectionisme. Haar levenshouding straalt uit: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan . Zij leert ons: trek je niet aan wat anderen van je denken, denk in  mogelijkheden, zet door. Zweef met een bed over een vulkaan, bouw een vliegfiets  van schroot, en bevrijd je vader van Taka-Tuka land.

Voor de leerlingen met wie ik werk is Pippi’s quote geen cliché. Neem Janne een bovenbouwleerling. Ze bekijkt op mijn aanraden de TED-talk van Brené Brown over kwetsbaarheid. Ze slaakt een zucht van verlichting. Wat een opluchting om niet de enige te zijn die last heeft van perfectionisme. En om te horen over manieren om perfectionisme te boven te komen. We passen het toe op haar strijd met haar profielwerkstuk. Wanneer is iets goed genoeg?

Of neem Tycho, een tweedeklasser. Wanneer een schoolopdracht pittig is (Tycho zegt: vaag, saai), vindt hij het zonde van zijn tijd om er mee aan de slag te gaan. “Ik ga echt niet iets doen wat ik niet snap. Zo ben ik nou eenmaal.”  Tycho onderzoekt nu hoe hij zijn gedachten over zichzelf effectief kan inzetten om zijn doel te bereiken: overgaan naar 3VWO. En ondertussen spijkeren we ook bij HOE je eigenlijk een samenvatting maakt. Dat wil hij de komende week wel uitproberen met biologie.  Bij wijze van experiment. Een experiment mag namelijk mislukken.

Een laatste voorbeeld. Over hoe angst voor falen gevoed wordt door het gezinssysteem. Een vader vroeg mij laatst: “Als u Alex gaat coachen, heb ik dan de garantie dat hij dit jaar zijn eindexamen haalt?” Zoon Alex stond er naast met afgezakte schouders alsof het niet over hem ging. En toen ik Alex vroeg of zijn doel was om het VWO diploma te halen, antwoordde pa: “Natuurlijk wil hij slagen. Hij doet alleen niks!” Mijn vingers jeuken om met Alex aan het werk te gaan.  Maar tot nu toe is Alex helaas nog niet aangemeld door zijn vader. Omdat coaching geen garantie geeft op een diploma voor zijn zoon? Omdat zijn vader vreest dat Alex ondanks coaching niet goed genoeg zijn best zal doen?

Ondertussen heb ik Pippi’s quote Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan overgenomen in mijn bullet journal. Handlettering  is namelijk mijn nieuwste hobby. Ik? Die nooit kon tekenen? Ja, ik teken letters na (hoe meditatief).  Mijn tweede bullet journal ziet er al mooier uit dan de eerste. Oefening baart kunst. Okay, ik geef onmiddellijk toe: handlettering is niet erg spectaculair. De Annika in mij is nog volop aanwezig als het gaat om sportieve uitdagingen zoals skiën of raften. Zal ik dat nog even zo laten? Of zal ik in 2018 de Pippi in mij nog meer naar voren laten komen???