Ik ben je moeder niet

“Waar waren we ook alweer gebleven?”, vraag ik Tim, die zijn rugzak onder de tafel schuift en neerploft op de bureaustoel naast mij. Ik haal mijn aantekenschriftje erbij. We zitten in het “bespreekhok” in de gang van de onderbouw.


Vragend kijk ik hem aan en hij blikt naar de grond en mompelt: “Sorry, vergeten…” Hij kijkt er zo benauwd bij dat ik in de lach schiet. “Joh, dat maakt mij niets uit. Ik ben vooral benieuwd of je aan de slag bent geweest met dat toetsreflectieformulier. Dat was je plan, toch?”

Nu begint hij te ratelen. Dat hij voor Frans de herkansing heeft gedaan en dat hij dat formulier heeft ingevuld dat ik hem had meegegeven. Hij heeft de avond voor de herkansing opgeschreven welk cijfer hij dacht te gaan halen, en direct na het maken van de toets heeft hij ook een cijfer ingeschat. En inmiddels heeft hij het eindcijfer terug en zijn fouten geanalyseerd. “En ik heb het ook voor geschiedenis gedaan”, besluit hij zijn verhaal. Ik hoor iets van trots in zijn stem.

Het half uur erna zoomen  we in op hoe hij de toetsen heeft voorbereid,  wat wél en wat niet lukte in de voorbereiding. Grootste struikelblok noemt Tim het te laat beginnen met leren.  En dat hij het dan “hyper-irritant” vindt dat zijn moeder hem telkens vraagt of hij niet eens aan de slag moet gaan. We verkennen manieren om “je eigen aan-knop” te vinden en hij kiest een manier uit waarmee hij de komende week wil oefenen.

Als hij zijn nieuwe uitdaging noteert in zijn mobieltje,  flap ik er uit: “Heerlijk hè, dat ik je moeder niet ben. Ik ga jou niet controleren of achter de vodden aan zitten.” Hij grijnst. Terwijl ik hem bedank voor zijn volle aandacht en hem nog wil vragen naar zijn weekendplannen, grist Tim ineens zijn rugzak onder de tafel vandaan en loopt richting de deur.  Blijkbaar is de bel gegaan en heeft hij dat eerder gehoord dan ik. Hij gaat op een drafje richting het lokaal aan de overkant en  glipt nog net langs de docent, voordat deze de deur van het klaslokaal sluit. Volledig geconditioneerd, want te laat komen betekent immers een aantekening, en dan zit zijn moeder hem weer op de huid..